Stare Miasto - Rada Osiedla Stare Miasto

Osiedle Stare Miasto – osiedle administracyjne Poznania (od 1 stycznia 2011 roku), obejmujące centralny obszar miasta.

Według danych z 12 sierpnia 2010 r. obszar przyszłego osiedla o powierzchni 3,91 km², zamieszkiwało 30 216 osób.

Położenie

Od zachodu granicę osiedla stanowi: ciąg linii kolejowych nr 3 i nr 351, ul. K. Pułaskiego; od północy ul. Armii Poznań; od wschodu rzeka Warta (od skrzyżowania ul. Szelągowskiej, ul. Armii Poznań, ul. Garbary do mostu Królowej Jadwigi); od południa ulice: Królowej Jadwigi, Towarowa i most Dworcowy.

Osiedle obejmuje takie dzielnice mieszkaniowe jak: Chwaliszewo, Dzielnica Cesarska, Garbary, Grobla, Piaski, Piekary, Przepadek, Rybaki, Stare Miasto, Święty Marcin, Święty Wojciech.

Historia

W latach 1954–1990 obszar ten należał do dużej dzielnicy administracyjnej o takiej samej nazwie tj. Stare Miasto.

W 1997 r. utworzono jednostkę pomocniczą miasta Osiedle Śródmieście i w 1999 r. utworzono Osiedle Św. Marcin. Następnie w 2000 r. utworzono Osiedle Starówka, a w 2004 r. Osiedle Rybaki-Piaski.

1 stycznia 2011 roku połączono Osiedle Św. Marcin, Osiedle Śródmieście, Osiedle Rybaki-Piaski i Osiedle Starówka w jedno Osiedle Stare Miasto, do którego przyłączono także plac Wolności. Połączenie wynikało z tzw. reformy funkcjonalnej jednostek pomocniczych w Poznaniu, a ponieważ wszystkie poprzednie 4 jednostki były osiedlami śródmiejskimi z zabudową wielorodzinną i każde z nich zamieszkiwało mniej niż 15 tys. osób połączono je jedną jednostkę pomocniczą. (za WIKIPEDIA)

Stare Miasto w Poznaniu – obszar miasta lokacyjnego o średniowiecznym rozplanowaniu z centralnie usytuowanym Starym Rynkiem. Obszar Starego Miasta wyznaczała linia murów miejskich; teren ten zajmuje powierzchnię 21 ha. Od lokacji miasta Poznania w 1253 do początku budowy przez władze pruskie nowego centrum na zachód od Starego Rynku na początku XIX wieku granice miasta były praktycznie niezmienne i pokrywały się z granicami obecnego Starego Miasta.

Granice

Granice dawnego Poznania a obecnego Starego Miasta biegły od Zamku Królewskiego ulicą Ludgardy, przecinając późniejszy Bazar, przez teren obecnego Szpitala Strusia, ulicą Jaskółczą do Wrocławskiej, obejmując teren kolegium jezuickiego, dalej południową pierzeją placu Kolegiackiego i przecinając obecną zabudowę pomiędzy ulicami Ślusarską i Garbary do kościoła i klasztoru Dominikanów, następnie ulicami Stawną i Masztalarską do Zamku Królewskiego.

Historia

Miasto Poznań zostało lokowane na prawie magdeburskim przez książąt wielkopolskich Przemysła I i Bolesława Pobożnego w 1253 na terenie istniejącej już osady przy kościele św. Gotarda na lewym brzegu Warty. Dotychczasowy gród poznański na Ostrowie Tumskim został przekazany biskupowi. Miasto otrzymało szachownicowy układ ulic, w centrum rozplanowano rynek o powierzchni 2 ha. Zachodnia część wspinała się na wzgórze, nazwane później Górą Zamkową, na którym wzniesiono Zamek Królewski. Zabudowa początkowo była drewniana, jednak szybko zastępowano ją murowaną. W 1536 roku wybuchł wielki pożar, który strawił prawie jedną czwartą zabudowy. Po tym wydarzeniu miasto odbudowano w formach renesansowych. W XVII i XVIII w. Poznań był wielokrotnie niszczony przez kolejne przetaczające się przez miasto wojny. W 1725 nad miastem przeszedł huragan, który zniszczył wieże ratusza i kolegiaty farnej. Dopiero w czasach Stanisława Augusta za sprawą działania Komisji Dobrego Porządku miasto odbudowano. Na początku XVIII w. nastąpiła jedyna zmiana granic miasta Poznania przed rozbiorami – w związku z budową kościoła i kolegium jezuickiego przesunięto mur miejski w południowo-wschodniej części miasta.

W 1793 Poznań znalazł się pod zaborem pruskim. Prusacy wkrótce przystąpili do rozbiórki kolegiaty farnej, która stała na obecnym pl. Kolegiackim, oraz murów miejskich. W 1803 spłonęła dzielnica żydowska, która leżała między ulicami Wielką i Żydowską i posiadała głównie drewnianą zabudowę. Kwartał odbudowano według nowego rozplanowania ulic. W 1839 przebito ulicę Nową (obecnie Paderewskiego), łączącą Stare Miasto z Nowym Miastem.

W czasie II wojny światowej w lutym 1945 r. Stare Miasto uległo zniszczeniu w ok. 60%. Odbudowa zakończyła się do początku lat 60. XX w. Podczas rekonstrukcji budynków przyjęto najczęściej ich formę architektoniczną z XVI–XVIII w. Wyjątkiem są współczesne budynki sukiennic (mieszczące Wielkopolskie Muzeum Wojskowe, oddział Muzeum Narodowego w Poznaniu) i arsenału (zajmowanego m.in. przez Galerię Miejską „Arsenał”).

Zabytki